У Малом изложбеном салону Банског двора 17. децембра 2013. године (уторак) у 19,00 часова одржаће се отварање изложбе радова под називом „Покрети“ академског сликара Невене Милашиновић (Бања Лука).
***
Nevena Milašinović, rođena 25.06.1985. god. u Banjaluci. Diplomirala 2009. god. na Akademiji umjetnosti u Banjaluci, na smjeru slikarstva. Magistrirala 2011. god. na Janačkovoj akademiji muzičkih i scenskih umjetnosti u Brnu, Češka, na odsjeku scenografije. Učestvovala na više kolektivnih izložbi i kolonija, a samostalno se predstavila izložbom „Kolaži“, 2008. god. u izložbenom prostoru Akademije umjetnosti u Banjaluci. Aktivno učestvovala na više radionica i seminara u oblasti pozorišta u Brnu, Varšavi, Skoplju, Beogradu, a kao scenograf je bila angažovana na predstavama Banjalučkog Studentskog pozorišta, Gradskog pozorišta Jazavac i Narodnog pozorišta Republike Srpske. Pisanjem poezije se bavi od osnovne škole i dobitnik je nagrade „Ljupko Račić“ za najbolju prvu knjigu poezije, „Sunčeva djeca“, objavljena 2008. god., u izdanju Glasa Srpske Banjaluka. Povremeno sarađuje kao predavač iz oblasti dizajna na Komunikološkom koledžu Banjaluka. Članica udruženja umjetnica „UMA“.
***
POKRET KAO AVANTURA ILI DRHTAJ
„S ONE STRANE UMJETNOSTI“
Kada je prije nekoliko godina izložbom slika i crteža povela autora skromnog teksta „Ona i njen svijet (čitanje drugo)“, na putovanje barkom na kojoj je „razvila jedra“, Nevena Milašinović je i pokrenula, nepogrešivim osjećajem za likovnost, mnogobrojna pitanja koja se ovom izložbom oslobađaju od svega što ih je sprečavalo da dođu do reprodukcije unutrašnje ljepote – metaforično odjenute u „pokrete“ bipolarnog življenja i stvaranja potpune slobode „s one strane umjetnosti“.
Za samo nekoliko godina desilo se potpuno umjetničko zrenje, gdje se misaoni sadržaj putem artikulisane unutrašnje vibrantnosti teško mogao obuzdati i prevesti u jezik lakočitljivog i formalno-sadržajno prepoznatljivog, a da se ne osjeti spontano označenje likovnog zapisa kao spoznajne studije životnih fragmenata.
Podsticaji i pristajanje na čudačku igru ispovijesti najintimnijih damara koje umjetnost ( u Neveninom čitanju ) proizvodi, ovim se predstavnim ciklusom – svojevrsne avanture pune lirskih mentalnih drhtaja, odvija posvećeno službovanje, ne da bi uzaludno autorka udovoljila umjetnosti, nego da svoj duh oslobodi okova koje mu nameće sveukupna slika bivstvenog svijeta.
Duhovna i fizička fascinacija muzikom, riječju, bojom, linijom, akcijom i pokretima razvijena je tako u svojevrsnu filozofsku misao.
Tanana poetska nit od vremena „Sunčeve djece“, u kompleksnom tkanju lucidno formulisanih refleksija kulturnih uzdaha, dozvolila je autorki da porodi potpuno autonomnu prirodu umjetničkog kazivanja, u kojoj je udružila riječ, zvuk i boju.
Djelo puno metafora, ličnih opservacija, prosuđivanja i drugačijeg gledanja na naviknuto i poznato, uslovljavaju eliminisanje svake ograničenosti i odstupanje od osrednjosti, da bi se možda iščitali njegovi kodovi.
Kad se autorka „nasloni na čovjeka koji je nosio srce u petama“ i završi misao naslanjajući se na „fasade kuća, tajnovitog neimara, dok bi joj na leđima izrastao oblik njegovog dlana“, postaje više nego jasna čistota i neiskrivljenost umjetničke snage kojom se riječ pretače u sliku, sasvim proizvoljno reprodukovanu u apstraktno pismo u kojem je posvjedočena snaga jezgrovite misli.
Zahvaljujući boravku u Češkoj, susretu sa novim umjetničkim iskustvima, uvažavanju nekih posebnijih i drugačijih modela vrijednosti, Nevena Milašinović je svoje časove uživanja u duhovitim alegoričnim prikazima žanrovskih pogleda na svakodnevicu obogatila karakterom neophodnosti i potpune zavodljivosti, koja lako nalazi tijelo u koje će se smjestiti.
Otvoren dijalog sa velikim imenima svijeta muzike: Janačekom, Dejvisom, Rahmanjinovim, Stravinskim, kao i pisane riječi: Albaharijem, Lorkom, Ibzenom, dovoljno govori da vidljivo-pojavna kreacija u vidu slikovnog zapisa kod Nevene Milašinović nastaje kao čulna fantazija podstaknuta snagom umjetničke uobrazilje, a najviši stadijum čitanja i razumijevanja do kojeg ona dovodi svoju mentalnu aktivnost, zavisi u krajnojoj instanci i od refleksije posmatrača, koji ima ili nema pogled prema svijetu umjetnosti.
Rezultati nastali u posljednjih par godina življenja umjetnosti Nevene Milašinović mogu se nepretenciozno okarakterisati kao sasvim ličan naturalizam umjetnosti nakon 2000-te, gdje su skinuti okovi praznovjerja koji su romantizam umjetnika vezivali za jasnu antropomorfnu ili biomorfnu predstavu liričnog predznaka, i evo napokon dozvolili da se izvrši slobodna nivelacija opštih duhovnih tendencija i očekivanja, te promijeni slika koja preko apstraktnog modela ostvaruje savršenu simbiozu sa realnim naslovom djela i njegovim angažmanom u umjetnikovom bitisanju.
Ostali formalni kvaliteti slikarskih i crtačkih ostvarenja autorke ovog ciklusa vlastitom željom su podređeni simbiotskom saživotu sa srodnim umjetnostima, tako da boja svoje valersko sazvučje određuje prema Milesovom saksofonu, aditivne mutacije motiva nastaju poput onih kojima se posvećivao Igor Stravinski komponujući „Posvećenje proljeća“ ili svoju ritmičku energiju i konstrukciju proširenih likovnih ideja razvija iz malih struktura, poigravajući se samo sa dvije, tri boje ili obrisa, sakrivajući poput Stravinskog plašt intenzivnih emocija ispod površine koja je ostavila utisak odvojenosti i jednostavnosti.
Prijatnost koju dugujemo ovakvom pristupu u formiranju mikropoetskog zapisa Nevene Milašinović, skromno ne sluteći potpunu istinu i snagu izgovorenog, nakon jedrenja na uzburkanom moru u barci prije nekoliko godina, umjetnica je verifikovala stihom, čiji početak moja malenkost citira umjesto završne riječi:
..konačno su mi narasla krila.
Odoh da letim..
dr Siniša Vidaković
